Produkcja angielskiego kryształu
Angielski kryształ jest produktem opartym na bazie tlenku ołowiu. Ta nowa technologia dawała nieporównywalny blask nowego materiału i wyjątkowe właściwości rozpraszającego się światła. Flint glass pojawił się w epoce, w której elegancko i bogato meblowano pomieszczenia, stosowano żyrandole i lustra.

Niepalne płyty

Angielscy producenci szkła dopracowali szlif, zwiększyli ilość załamań, dzieląc je na fasetki i stosując nowoczesną metodę szlifowania. Zaczął się rozwijając przemysł szklarski, ale brakowało surowca palnego, ponieważ w Anglii nie było dużych zasobów drewna. W 1569 roku pracowało tam pięć pieców. Król Jerzy V wydał surowy edykt, który zabraniał eksploatowania zasobów leśnych. W 1616 roku pojawił się nowy materiał grzewczy w postaci oleju. Został on przetestowany przez szlachetnego Williama Slingsby, producenta szkła. Zauważono, że stosując nowy materiał palny, szkło stawało się kolorowe. Efekt kolorystyki szkła był atrybutem spalanego oleju. Rozpoczęły się prace nad udoskonaleniem tej techniki. Producenci pracowali nad zwalczaniem efektu koloryzującego. W końcu udało się im zmniejszyć ilość topionej masy, która znalazła się w kontakcie z dymem z oleju, przykrywając tygiel kopułą, co nadało mu kształt retorty z krótką szyjką. Potem dodano ług, metaliczne składniki, tlenek ołowiu i wreszcie otrzymano pożądany wygląd kryształu.